otomobil birden çıkıyor yoldan
bir deniz kıyısında duruyor
büyü bıçağı koparıyor onu gri harmanili kayalardan
yalnız sırtlarından sezilen haçlı erleri kayalardan
kayalar kapatıyor onun arkasını som
düşünceyle şekerlendirilmeden
günse eriyor yön yön van goghsu bir kırmızılık
kirazların ve güllerin tifoya kardeş çıkan rengi
kokuları bile kıpkırmızı olan günlerin
ve otomobilden inen sensin iki avcunda deniz
Çevrene üşüşen zeytin ağaçları
arkandan ininler o kimlerdir ki avuçlarına gülüyor
oluşa gülüyorlar kuşlara çocuklara
kuşların bir başak biçimi olan o çocuklara
ki senin ellerini görmek bir kurtuluştur çocuklara
sen yüzünde akdeniz memnunluğu sen truvalı helen
sana gelmiş bütün yananlılar atlı arabalarla
atlarla otomobillerle uçaklarla
bütün kiraz yangını çocukları andıktan sonra
evrenin akşamından döndünüz evlerin parmaklıklarına
almışsın üstüne örtücülüğünü siyah kahverenginin
ağaç gövdelerinin kavların rengini
tabiat seninle canlı ve yeni
tabiatı duruşun ve bakışınla verimlendirmişsin
ey geçmez gençliğin telaşsız sesi
sesinle ölümü ürkütmüş terletmişsin
bir piknik yer altı gençliğine gözlerin
saçların bir başlangıc eski zaman leylaklarına
bir vakit gelse ki kapansam ayaklarına
geçen zamanı yanlış bir rüya gibi yorumlasam
resmini yunanlılardan kalma kayalara oysam
gitsem bergama tiyatrosunda seslensem ismini
benimle birlikte tabiat çağırsa seni
eski çağ çağırsa seni
yeni çağ çağırsa seni
her piknik gezintinde yaptıkları gibi
Çiçek kuş arı ve mavi gökte güneş
seninle dolanırlar çocuk oyunlarında dağ düğünlerinde
ve kayalar ilk olarak atalardan arınmış
büyümüş denizden gelen sabırsız seslerle
sonbahar papirüslerini birer birer atmış
kentse yüzyıllarca ilerde ve ötede
sen halk ve çocuklar ve bir portatif çadır
ve kalakalmış bir oto uçurum kenarında
hafta içi gel gitleri denizde kanayıp ıslanış
güneş sevinçli yaşlarda kararmış
tabiatla konuşmaya başlarsın bardakların derinliğinde
Çin çay bardaklarının
birbirinizi yitirirsiniz tabiatın sisinde
biriniz kafdağında biriniz Çinseddinde
deniz yüreğinizin telaşsızlığın aydınlığını emer de
akşamın üstüne boşanır yanar beyaz gecelerde
İyot kokulu yalnızlık panayırlarında
ben bir peri masalı gibi anılırım o anda
gelip geçen bir nöbet gibi o anda orada
saçılan eşya toplanır otomobil çalıştırır dönüş başlar
tabiatla son alışverişi yapar çocuklar
deniz yavaş yavaş siyah bir kabuk bağlar
Çayırlar üzerinde soğan yumurta kabukları büzülmüş kağıtlar
sende kadınlığın o sonsuz gülümsemesi ve toparlanışı var
gözler hep arkadadır acaba unutulan bir şey mi var
mutlaka unutulan bir şey var
gün bir bomba gibi düşer ve batar
arkaya son bir göz atılır otomobile doluşur
Şimdi sizi tabiattan koparan geri alan bir asfalt
Şehrin düşüncelerini yayınlayan kalorifer bacaları
oraya buraya koşuşan insanlar
ve bütün ışıklar yanar