Kuslar Ötmeden
kuslar ötmeden uyanirim. vakit seher vakti, zaman dar. her yer alaca karanlik içerisinde. disarda rüzgar uguldar, içerde gözlerim kaçan uykuyu kovalar… beyaz dolabin, beyaz çekmecesine takilana kadar. kuslar ötmemistir hâlâ… seni yazdigim günlük gelir elime çekmeceyi açtigimda. orta sayfasinda senin resmin. sayfalar çevrilir birer birer, ve resmine ulastigimda, hersey tükenir… hersey anlamini yitirir, mânasini kazanir.… Read More »