ahular bezminde bade nuşettimyıllara karışan o hayat nerdeayrılık hüznünü ben de guşettimhicranı avuttum viranelerde sakiyan payime açardı damengönlümün hicriyle neyler inlerkenbugünse derdimle baş başayım benbir hayal ararım meyhanelerde yarimin gözleri vermiyor huzurkalp yalnız onların yadıyla vururİnemez ruhuma bir yabancı nuranarken ben onu boş lanelerde
topraktan öğrenip kitapsız bilendir, hoca nasreddin gibi ağlayan bayburtlu zihni gibi gülendir. ferhad?dır, kerem?dir, ve keloğlan?dır. yol görünür onun garip serine, analar, babalar umudu keser, kahbe felek ona eder oyunu. Çarşambayı sel alır, bir yar sever el alır, kanadı kırılır çöllerde kalır, ölmeden mezara koyarlar onu. o, -yunusu biçaredir, baştan ayağa yaredir.- ağu içer su… Read More »
buyrun, oturun dostlar, hoş gelip sefalar getirdiniz. biliyorum, ben uyurken hücreme pencereden girdiniz. ne ince boyunlu ilâç şişesini ne kırmızı kutuyu devirdiniz. yüzünüzde yıldızların aydınlığı başucumda durup el ele verdiniz. buyrun, oturun dostlar hoş gelip sefalar getirdiniz. neden öyle yüzüme bir tuhaf bakılıyor? osman oğlu hâşim. ne tuhaf şey, hani siz ölmüştünüz kardeşim. İstanbul limanında… Read More »
İnsan olan vatanını satar mı? suyun içip ekmeğini yediniz. dünyada vatandan aziz şey var mı? beyler bu vatana nasıl kıydınız? onu didik didik didiklediler, saçlarından tutup sürüklediler. götürüp kâfire : «buyur…» dediler. beyler bu vatana nasıl kıydınız? eli kolu zincirlere vurulmuş, vatan çırılçıplak yere serilmiş. oturmuş göğsüne teksaslı çavuş. beyler bu vatana nasıl kıydınız? günü… Read More »
annem yok artık. beni düşünen kalbi yok. bitti. umutsuz olmak istemiyorum. umutsuzlugun bir çıkar yol olmadıgını biliyorum. annem yok artık, yeryüzü çok gördü onu, kalabalığın arasında kuş gibi çırpınan varlığını Çok gördü dalgın yüregini çok gördü bizim için çarpan, kaygılarla dolu yüreğini. annem yok artık. bu kesin. gelinecek bir yere gitmedi. İşte geldim çocuklar demeyecek… Read More »
ay inceldi ve orman bir tortu gibi çöktü dibe buğusu yoktu toprağın büsbütün balçıktı yeryüzü irmaklar sağırdı ve dağlar birer aptaldı o hantal gövdeleriyle gittikçe büyüyordu rüzgarın beynimdeki ur Öfkemizden şimşeği yarattık İnsanı yarattık (hayır, balçıktan değil) o gün bugün arayıp dururuz onu hangi cehenneme gitti, bilmeyiz