kocalmaya alışıyorum dünyanın en zor zanaatına, kapıları çalmaya son kere, duruq durmadan ayrılığa. saatler, akarsınız, akarsınız, akarsınız… anlamaya çalışıyorum inanmayı yitirmenin pahasına. bir söz söyleyecektim sana söyleyemedim. dünyamda sabahleyin aç karına içilen cıgaramın tadı. Ölüm kendinden önce bana yalnızlığını yolladı. kıskanıyorum öylelerini kocaldıklarının farkında bile değiller, öylesine başlarından aşkın işleri.
hayat elli-altmış günden ibaretyaşamışsan yalnız yirmibir geceve her gecede bir an süresince ömür üç-beş hatıradan ibaret bu gün de bitti bitecek sessizcebilmem kaç gece daha tüketincebir kaç hayır bıraktıysan gerinceyaşam inişin, çıkıştan ibaret duyguların feri bir bir sönünceson günlerin ilk günlere dönünceuzak yolların sonu görününcehayat bir kaç iniltiden ibaret eğlencenin zevki sona erinceharcadığın yerleri bilmeyinceevladın… Read More »
yenildik; Şimdi kim bilebilir zakkumun o kekre tadını bizim kadar tenimize sinmiş sülfür kokusunu soluğumuzdaki cıvayı kim duyar İntikamcıydı bilim, sezgimizse gölgesi sulara vuran bir ceylan neyi yaşamışsak ömrümüz diye derimize yazdı o vak?anüvis kehribar saplı bir hançerle kehânet kuyularında sınandık terkettiğimiz her şehir yakıldı anıtlar dikildi kahhar ve kutsal zamansa bir karadeliğe dönüştü belleğimizin… Read More »
olur, aramam seni ve kimseyi anıları pas tadında bırakırım konuşacak ne kaldıysa kalsın susmaktır birşeylere saygılı kılan ayrılık da bir olanaktır bilirsin İnce bir sis, bir hüzün örtüsü dumanlı bir ıslık yakışır şimdi dudaklarıma, bırakıp giderim söz / de sararır biterken bir aşk kediye iyi bak çiçekleri sula diyorsam da aldırma sözlerime alışkanlık işte başka… Read More »