anne diyemeyeceğim artık bir başkasına, sesimin anneme seslenirkenki tonuyla tatil dönüşlerinde annemin uğrayacağım evi yok, beni seven birileri olacak mı yine de gidip koşulsuz uzanacağım bir yatak, saçlarımı okşayacak bir el ama ben anneme de bütün bütüne bırakamadım kendimi saçlarımı okşarken, yorulur şimdi bırakır şimdi diye düşünürdüm ve çılgınca yaramaz, beyni boş denecek kadar yaramaz,… Read More »
usanıp sevişmekten bir ermeni general atıvermiş kendini senmişel kulesinden bir çocuk ki öperken uzanır annesinden o çocuğu boynundan asıvermeli derhal Çünkü sığmıyor çocuk koskocaman adama Çünkü tuhaftır biraz, çocuk olmak eskiden sahi, civcivler vardı-bazen anlatır annem ne güzel bükermişim boyunlarını ama ve ben o dar büyücü -upuzun kara şapkam yeniden doğururken alışkın bir tavşanı kendime… Read More »
bir zamanlar… bir zamanlar ben de gökte ki yildizlari sayardim… söyle veya böyle… bir hayalin içinde kaybolurdum. taze gülün kokusunu, sentetik yapili insanlarda ariyor- dünyanin tek sorunuymus gibi, kafa yoruyordum.. bir zamanlar… bir zamanlar kara topragin varligindan da habersizdim… asfalt kapli yolu geçer de tesadüfen yesili gelismemis, bir tabakaya gözüm kayiverse, basimi baska yöne çevirirdim.… Read More »
sus pus olmuş, puslu bir İstanbul muydu yüzün, yoksa çok bildik hüzünler mi taşınmıştı yüzüne dolmabahçede, çay tadında…. divit ucuyla yazılmış bir aşkın sureti vardı avuçlarında, tarih bir başka iklimin kıvamını gösteriyordu. ben rehnedilmiş yelkovan gibi… hani akrepi seven ama yüreği takvim yokuşlarında…. sinemada elinin elimde terleyişinin bir anlamı olmalı, sesinin sesimde yankılanmasının.. sanki perdedekine… Read More »
bu imkansızlıklar bu yaralar hepsi, hepsi insan işi sevda diye bağıran yüzün, bir kitabın en sır satırını okuyan sesin, beni bana düşman eden, ağlamaklı gecelerimin tek temsilcisi ve hiçbir yerde şubesi olmayan yüzün yani baştan ayağa sen… bu bakışlar bu bakır tadı hepsi, hepsi insan işi ve insanın insana ettiği en yalan yemin: aşk! hepsi,… Read More »
değişen ben değilim dönüşen savaş yaşlanmakla ıslanmak aynı şey bir yağmurun gölgesinde ihtiyarlamak şimdi ölüm bile yetmiyor acılarımızı tartmaya dostlar alıngan bir sahili pinekliyorlar bir merhabayı bıçaklar gibi artık selamlaşmalar değisen ben değilim dönüşen savaş artık zaman bile yetmiyor yaşadığımız sanmaya yine de ışıklar bu kenti güzelmiş gibi gösteriyor geceleri… geceler yani ahmet hasimin kafiyeleri….… Read More »