Ana

Kendime abanıyorum anne…
İnsanlığın damarındaki kandık,
İnsandık yenildik, çok yaralandık.
Şimdi hangi suya vardımsa birbirini boğazlıyor, sığlar.
Rüzgarlar havayı kirletiyor, yada esmiyor,
Veya yükünü dağlara çözüyor.
Ve o dağlar serçe parmağa akan pınarlarımızı kurutuyor.
Ağaçlar her mevsim sonbahar ürüne durmuyor.
Toprak avuç ayası kadar yüreğinden çatlıyor.
Ve karnında zelzeleleri pusuya yatırıyor.
İnsandık, sırf bu yüzden dar ağacını boyladık.
Sütlü şafaklara kan damladık,
Etimizi yedik yoldaşlarla açlık grevlerinde.
Her işkence sonrası yaralarımızı yaladık nöbetleşe.
Kimilerimiz ölümün orucunu bozdu, büyük yenildik anne.

Yaktım ömrümü, bir sözün için.
Sararıp soldum, yar gözün için.
Bana herşeyi sen reva gördün.
Sadece seni sevdiğim için.
Bana herşeyi sen reva gördün.
Seni sadece sevdiğim için.
Yine kendime yükleniyorum
Üzgünüm anne dağılıyorum.
Niye kendime yükleniyorum.
Üzgünüm anne dağılıyorum.
Hava boğuyor, su boğazımda kuruyor,
Ekmeğe kursağım düğümleniyor.
Geriye aşk kalmıştı, sevdayı sağaltıcı bellemiştik ya,
Orda onarılacaktık, umut bu ya.
Ve kursağına haram sokmadan sevdanın,
Davam gibi, kavgam gibi, yurdum, sınıf kinim gibi.
Dişim tırnağımla etimi yiyerek, göz bebeğim deyip koruduğum.
Ki o göz bebeklerimi kirpiklerimde al bir bayrak gibi,
Alanlara girer gibi, sol yanımdan çıkarıp,
Dalgalandırarak barikatlara yürüdüm.
Daha büyük vurgun yedim,
Sırtımdan kör bıçakladı sevdam.
Daha büyük yenildim, yerle birdim.
Her yenilgide olduğu gibi hatayı kendimde arıyorum.
Yine kendime abanıyorum anne…
Garibim yandın söndüremedim.
Yüzüm söküldü güldüremedim.
Her yola düştün döndüremedim.
Şimdi sadece yanıyorum.
Her yola düştün döndüremedim.
Şimdi sadece yarılıyorum.
Yine kendime yükleniyorum
Üzgünüm anne dağılıyorum.
Niye kendime yükleniyorum.
Üzgünüm anne dağılıyorum.
Abandıkça dağılıyorum,
Şiire bıraktım dağınıklığımı, şimdi türkülerim ağıdım.
Ağzım dilim kurudu, gülüşümü yuttum tıkandım.
Dudağım mahkeme duvarı, savunmam kandı.
Yaş yeşilliğim yanmada, dallarımda ne kalmışsa yağmalanmada.
Cigara sar diyeceğim dostumda kalmadı yanımda,
Tütünüm küflendi tabakamda.
Herşeyin usanığıyım, yine kendime abanıyorum anne.
Anladımki bu zıkkım gibi,
Gögsüm avucumda alan yürekle, kendimi avlayacağım.
Ve biliyorumki hiç birşey, hiç birşey değişmeyecek.
Her şey yine yerli yerinde, yaşamın kendi iç yasası işleyecek.
Ne sakala, ne bıyığa yaranacağım.
Yaşamak birazda böylemi anne?
Kan gibi susturacağım bu yüreği,
Anlayacaksın, bir tek sen anlayacaksın.
Susturduğum senin kanının ucudur, alışamadım diye verili yaşama.
Değiştirmek isterken yenildim diye bu kavgada,
Yavrum deyip eğilim ak alnımda öpecek.
Biliyorum anlamak gibi bağışlayacaksın.
Üzgünüm anne,
O büyük gün için yeni oğullar doğuracaksın.
Sen doğasın, sen ana…

Şiir: Tunay Bozyiğit

Kaynak: http://www.aciyagulmek.com/index.php/ana.html