birbirinde arınan iki nehir gibi
birbirimizden geçerek
Çıktığımız açıklık
ruhlarımızı yeniden bölüştürüyordu bedenlerimize
uçurum içini çekiyordu
orman fısıldıyordu
kumlarını silkeleyen göçebe bedenin
yeniden düşüyordu yola
görönmezin atlarıyla uzaklaşıyordun
erkekliğin sütünü bıraktığın
tuzlu dudaklarım
ardından bi şiiri mırıldanıyordu sana
uçurum, orman, ay ve bedenindeki birkaç işaretle
zamana geçirilen dayanıklı söz, o gece
ardından mırıldandığım şiir
Şimdi başkalarının dudaklarında göçebe