engel değil ki seni görmeme hiç bir şey
kabul etsen de etmesen de bugün yine sendeyim.
bak yine akşam oldu
kapıdan içeri giriverdim işte
İçimde yine o alışık heyecan, titremekte yüreğim.
bakmaya utansam da
varlığın yine mutluluk veriyor…
her karanlık çöküşünde
ve yapılacak onca işim varken
nedensiz bir şekilde ayaklarım sana sürükleniyor…
kabul edilmememe rağmen
ve imkansız olduğunu bile bile paslı kalbimin bu ısrarı neden ?
belki de ben hep yüreğimle baktım.
duygularıma yenik düşmeyi tercih ettim.
koca bir yalnızlık gördüm kendim de
ya da yalnızlığımı ben yarattım.
herkesi ben gibi sandım belki, olur olmaz hayallere kapıldım.
bazen gizlice gözledim…
gözlerim bakmasa da hislerimle algıladım her hareketini
sıkıntıdan yerinde gidip gelmeni seyrettim
yanımda kuğu gibi süzülüp geçmeni,
telefon konuşmalarındaki tebessümünü
hoş şarkılarda parmaklarından çıkan şakırdamalarını bile duydum.
baktığımı hiç hissettirmedim.
ve dalıp gitmelerini gördüm…
bazen göz göze geldik
hep gözlerini ilk kaçıran ben oldum.
o temiz ve saf yüzünü seyretmeye gücü yetmedi gözlerimin,
kim bilir neler düşündün ?
ya da neler düşünmeni isterdim ?
yürek düşünmez sadece çarpar ve hisseder diye bilirdim
ama aklım yenik düşüyor her geçen gün…
yüreğim ve aklım çok çetin bir savaşta
ya galip gelir aklım yüreksiz yaşarım,
ya da yenik düşer akılsız kalırım……
eylül/2003