nedense bütün resimlerde ben
böyle mahzun ve perişan çıkarım
hep böyle hayata kapalı durur
gülmesini unutmuş dudaklarım
artık canından bezmiş kimselerin
hazin bakışı parlar gözlerimde
İçinden adamlar arabalar geçer
Çizgiler alnımda bir büyük cadde
aynada saçlarımı düzeltirim
bir perde iner yüzüme alçıdan
o, bin mumluk ampullerin altında
korkarım korkarım fotoğrafçıdan
bakışlarım gümüş camlara sorar
elbisemin eskiliği belli mi
sonra karşıda küçük bir noktaya
dikerim kahverengi gözlerimi
kabahat objektifte camda değil
onlara yalı gözlerle bakarım
nedense btün resimlerimde ben
böyle mahzun ve perişan çıkarım