Tunay Bozyiğit – Al Götür

Al Götür

Al götür, en açık yüreğim yüzün senin.
En açık yürekliliğim gözlerin senin.
Senin adınla başlar güne, benimde gözlerim.
İlk harfidir bakışlarımın dilinde elalım.
Arkası kopkoyu yalnızlığı günümün.
İmkansız aşk düğümlüsü dolaşığım, tay bacaklım ay parçam.
Atın soylu güzelliğine katarak sevdiğimsin, sağırlarına hasretim.
Suların yeraltına çekildiği, kuşların göçten dönmediği,
Ve giderken dağların yaralarını kanatlarıyla tarayıp sardıkları,
Bir ülkem, bir çocukluk hasretimin adı, başlangıcısın.
Gel al beni, her ilişkide bir parçası kalan ömrümü toparla.
Sonrada al götür, atlara üryan binilen o topraklara.
Kekliğe pusu kurulmayan, kendi sesinden, rüzgarlara rengini veren kızıl güllere
Çık sular gibi çıplak dağlara, Nevroz’lara, suların azizliğine, sohbetin demine
Bir masal boyu köyüme al götür, ölümün ağıtlardaki güzelliğine.
Orda o dağ köylerinde Kağın’da, gece yarıları pencereye ince bir türküyle,
Eşkiyalar suya ekmeğe inerler, ağızlarına inercesine sanki, öyle rahat.
Bıyıkları gibi sarkarlar evlerin içlerine,
Çocuklar korkmasın yada öykünmesin diye pusatsız tekin.
Gövdelerinde taş diplerinin soluklanması dip diri yürekleriyle,
Tehdit gibi dolaşsalarda dağlarda, asıl tehditin yalnızlık olduğunu,
İnsani olmadığını en iyi bilen eşkiyalar.
Daha karanlıkları kuşatılmamış yerlere al götür.
Al götür unuttum konuşmayı kent ikliminde, susmalar usul usul büyüdü dilimde.
Benden yeniden bir dil yarat, senle başlayan.
Elhar, kanatacaksan sen kanat…
Atları seviyorsun ya, atsız kentlere inat, sen kanat.
Bu kentte çürüdüm içim rahat, yeterki sen kanat…
Al köpüklenen sağrımda sağalt, kanatacak kadar.
Sonra kanatlarından korkmayan kırlangıçların indiği sulara götür,
Yıka beni kuşlarca, akıtayım kentli gençliğimi eynimde.
Yollara kurdum gözlerimi,
Seni getirecek, ayaklarına gögsünü verecek yollara, ricada bulundum.
Benden önce öpmesin o canımın içlerini, çakıllarla, taşlarla incitmesin.
Parmak uçlarından başlayacağım eğilip öpmeye.
İstanbul’u ayaklarının altına turap edip sereceğim.
Dalgın ve yorgun yüreğim gibi çileli ayaklarını.
Al götür beni elhar, sesimin soluğumun kaynağı.
Türkülerimin yağmalanmadığı o iklime al götür, al götür…

Tunay Bozyiğit